भारतातील गरीबीची समस्या

Poverty

भारतातील गरीबीची समस्या: एक विहंगावलोकन

अर्थ गरीबी:

गरिबीची व्याख्या बहुतेक वेळा अर्थशास्त्रज्ञ आणि सामाजिक कार्यकर्ते जसे की अन्न, व्यक्ती प्रति मजल्याची जागा, वैद्यकीय सेवा इ. सारख्या काही मूलभूत सुविधांच्या संदर्भात असते जेव्हा एखाद्या कुटुंबाला या मूलभूत सुविधांचा अभाव असतो तेव्हा ते त्याचे उत्पन्न कितीही असले तरी गरीब मानले जाते.

गरिबीची परिभाषा म्हणजे “अन्नधान्याच्या किमान गरजेच्या दोन्ही गोष्टींच्या दृष्टीने”, किंवा, जीवन जगण्यासाठी कॅलरी किंवा पोषण आहाराची आवश्यकता प्रथम ठरविली जाते. त्यानंतर एका विशिष्ट बेस वर्षासाठी ते उत्पन्नाच्या पातळीमध्ये रूपांतरित होते. "क्रिटिकल लेव्हल" पेक्षा कमी उत्पन्न असणाilies्या कुटुंबांना मागील बचत, जमा संपत्ती आणि खाजगी भेटवस्तूंचा परिणाम म्हणून आकार आणि वास्तविक राहण्याची परिस्थिती याची पर्वा न करता गरीब म्हणून वर्गीकृत केले जाते.

तिसरा दृष्टिकोन म्हणजे संचित संपत्तीची पर्वा न करता सापेक्ष उत्पन्नाच्या बाबतीत गरिबीची व्याख्या करणे. सर्वात कमी 5% किंवा 10% लोकसंख्या गरीब म्हणून परिभाषित केली गेली आहे. हे उत्पन्न दारिद्र्य म्हणून ओळखले जाते.

भारतातील दारिद्र्य अंदाजः

गरीबी हा निरपेक्ष आणि सापेक्ष दोन प्रकारचा आहे. संपूर्ण गरीबी दारिद्र्य रेषेखालील लोकांच्या टक्केवारीद्वारे किंवा मुख्य संख्येच्या प्रमाणात मोजली जाते. सापेक्ष गरीबी म्हणजे उत्पन्नातील असमानता.

दारिद्र्य मोजण्यासाठी पहिली पायरी म्हणजे एक मानक ठरविणे आणि नंतर देशाच्या वेगवेगळ्या प्रदेशात आणि वेळेच्या वेगवेगळ्या बिंदूंवर मानकांची पूर्तता करणार्‍यांच्या संख्येचा अंदाज लावणे. तथापि, त्या मानकांचे स्पष्टीकरण अनियंत्रित असले पाहिजे, जे सामाजिक मूल्याच्या निर्णयाचे प्रतिबिंबित करते.

त्यानंतरच्या वर्षांत किंमती असलेल्या किंमतीच्या आधारभूत वर्षाच्या बास्केट बास्केटसाठी काय खर्च येईल याचा अंदाज लावून दारिद्र्य रेषा सुधारली जाते. प्रक्रियेमध्ये एक मोठी कमतरता आहे; जेव्हा उपभोग्य वस्तूंच्या किंमती किंवा त्यांच्या अभिरुचीनुसार बदल होतात तेव्हा ग्राहक बदलू शकतील असा पर्याय विचारात घेत नाहीत.

दारिद्र्याच्या मर्यादेपर्यंत भारतात विविध प्रकारचे अभ्यास केले गेले आहेत. या विभागात आम्ही भारतातील गरिबीच्या प्रत्येक अंदाजांचा हिशेब देतो आणि नंतर त्यांची वैधता तपासतो.

1. ओझा:

पी.डी. ओझा यांचा असा अंदाज आहे की १ 60 -०- 61१ मध्ये १ 190 ० दशलक्ष लोक (तत्कालीन एकूण लोकसंख्येच्या सुमारे% 44% लोक) दारिद्र्य रेषेखालील राहत होते. ग्रामीण भागातील गरीब लोकांपैकी बहुसंख्य १—4 दशलक्ष डॉलर्स (एकूण ग्रामीण लोकसंख्येपैकी .8१.%% लोक शहरी भागातील केवळ million दशलक्षांच्या तुलनेत (एकूण शहरी लोकसंख्येच्या %..6%) आहेत. त्यांच्या अभ्यासानुसार ग्रामीण गरीबांची संख्या २ increased to पर्यंत वाढली आहे. 1967-68 मध्ये दशलक्ष (ग्रामीण भागातील 70% लोकसंख्या).

२. दांडेकर आणि रथ:

व्हीएम दांडेकर आणि नीलकंठ रथ यांनी काढलेला एक पर्यायी अंदाज संपूर्ण आहारावर आधारित आहे. ग्रामीण आणि शहरी अशा दोन्ही भागासाठी किमान वापर करून दांडेकर आणि राठ असा अंदाज लावला की ग्रामीण भागातील 40% लोक 1960-61 मध्ये दारिद्र्य रेषेखालील राहत होते. एकूणच देशासाठी ही टक्केवारी was१ होती. दांडेकर आणि राठ यांचा अंदाज आहे की, १ 60 -० -१61 ते १ 68 -69-69 69 या दरम्यान भारतातील गरीबांची टक्केवारी (परिपूर्ण संख्या नाही) कमीतकमी स्थिर राहिली.

3. माझे:

दांडेकर आणि रथांपेक्षा प्रा. बी. एस. मिन्हास यांनी ग्रामीण व शहरी भागातील किमान कॅलरी संकल्पनेला नकार दिला. त्याऐवजी, मिन्हास यांनी किमान खर्चाच्या रु. दरवर्षी 240

राष्ट्रीय नमुना सर्वेक्षण आकडेवारी आणि जीएनपी डिफ्लेटरचा उपयोग करून मिन्हसचा अंदाज आहे की १ 197 of6- 77 in मध्ये भारतीय लोकसंख्येपैकी .6०.%% दारिद्र्य रेषेखालील आहेत. 1960-69 मध्ये 59.4%, 1961-62 मध्ये 56.4%, 1963-64 मध्ये 57.8%, 1964-65 मध्ये 51.6% आणि 1967-68 मध्ये 60.5%.

B. बर्धन:

पीके बर्धन असा दावा करतात की जीएनपी डिफ्लेटर हा एक पक्षपाती उपाय आहे कारण त्यात कृषी आणि उत्पादित वस्तूंचा समावेश आहे. ग्रामीण गरिबांच्या ठराविक अर्थसंकल्पात उत्पादित वस्तूंचा वाटा खरोखरच नगण्य आणि राष्ट्रीय सरासरीपेक्षा खूपच कमी होता हे लक्षात घेता कृषी कामगार किंमत निर्देशांक त्याला अधिक योग्य मानला जात असे.

त्याच राष्ट्रीय किमान आधारावर, परंतु वेगळ्या डिफेलेटरच्या आधारे, बर्धन या अंदाजानुसार पोहोचले की ग्रामीण भागातील 38% लोक 1960-61 मध्ये दारिद्र्य रेषेखालील राहत होते. बर्धन यांच्या म्हणण्यानुसार गरीबीचे प्रमाण १ 60 -०-61१ मध्ये 38 38% वरून १ 68 6868-69 in मध्ये% 54% पर्यंत वाढले.

The. सहावी योजना (१ 1980 -०-8585):

सहाव्या पंचवार्षिक योजनेत 'भौतिक अस्तित्व' या दृष्टीने किमान गरजादेखील परिभाषित केल्या जातात. ग्रामीण भागातील व्यक्तींमध्ये कमीतकमी २, and०० आणि शहरी भागासाठी २,१०० कॅलरीचे कमी प्रमाण वापरणे, या योजनेत म्हटले आहे की १ 197 2२-73 197 मध्ये .4१.9%% लोक दारिद्र्य रेषेखालील राहत होते.

या योजनेत गरीबीच्या घटनांमध्ये 1972-73 मध्ये 51.49% वरून 1977-78 मध्ये 48.13% घट झाली आहे. ग्रामीण भागात, गरीबांची टक्केवारी 1972-73 मध्ये 54.09% वरून 1977-78 मध्ये 50.82% पर्यंत खाली आली आहे. शहरी क्षेत्रात याच काळात दारिद्र्यरेषेखालील लोकसंख्या 41.22% वरून 38.19% वर आली.

अधिकृत व्याख्याः

दारिद्र्याची भारतीय अधिकृत व्याख्या कॅलरी घेण्याच्या बाबतीत आहे. ग्रामीण भागातील दररोज २,4०० आणि शहरी भागात २,१०० दररोज कॅलरीसाठी लागणार्‍या खर्चाद्वारे हे मोजले जाते. हा खर्च अधिकृतपणे रु. ग्रामीण भागात दरमहा २२8.90 ० रुपये आणि रू. 1993-94 किंमतीवर शहरी भागात 264.10.

एकूणच लोकसंख्येच्या एक टक्का म्हणून दारिद्र्य रेषेखालील व्यक्तींची संख्या ही भारतातील दारिद्रय़ाचा अधिकृत अंदाज आहे. तथापि, काळानुसार गरीबीच्या अंदाजाची तुलना करण्यात अडचणी आहेत. दरवर्षी पावसाळ्यानुसार गरिबीची घटना बदलत असते.

तात्पुरते दारिद्र्य आणि कायम गरिबी यात फरक आहे. अशा प्रकारे दोन कालावधी दरम्यान तुलना भ्रामक असू शकते. १ 1980 .० आणि १ 1990 1990 ० च्या दशकात दारिद्र्य कमी होत असल्याचे दर्शविण्याचे स्पष्ट पुरावे आहेत. १ 1990 1990 ० च्या दशकात झालेली घट जलद आहे. तरीही 50० वर्षांच्या नियोजनानंतर आमच्यात बरेच गरीब आहेत.

जवळजवळ सर्वच राज्यात दारिद्र्य कमी झाले आहे. परंतु हे सर्व राज्यभरात बदलते. ग्रामीण दारिद्रय़ाचा राज्यानुसार अंदाज दर्शवितो की टक्केवारीतील घट हे राज्यभरात भिन्न आहे.

मोठ्या प्रमाणात दारिद्र्याची कारणेः

अशा प्रकारच्या दारिद्र्य कमी करण्याच्या नियोजित प्रयत्नांना न जुमानता आम्ही काही घटकांचा उल्लेख करू शकतो जे मोठ्या प्रमाणात दारिद्र्य आणण्यास कारणीभूत आहेत.

प्रथम, भारतातील काही छोट्या उद्योजकांच्या हातात असलेल्या उद्योगांच्या मालकीमुळे उत्पन्नाचे वितरण असमर्थ झाले आहे. आणि गरीबी ही असमानतेचे प्रतिबिंब आहे. या लोकांना मोठा नफा झाला आहे आणि म्हणूनच, संपत्ती.

दुसरे म्हणजे, नियोजनाच्या सुरुवातीच्या टप्प्यात, योजनाधारकांनी वाढीच्या उद्देशाने मोठ्या प्रमाणात भर दिला कारण वाढ ही असमानता किंवा गरीबीची काळजी घेईल. पाचव्या योजनेत असे म्हटले आहे की राष्ट्रीय उत्पन्नाच्या वाढीचा उच्च दर रोजगाराच्या संधींमध्ये वाढ करेल आणि म्हणूनच गरीब जनतेचे जीवनमान उंचावेल.

पण तसे झाले नाही. मालमत्तेच्या वितरणामध्ये ढोबळ असमानता असलेल्या समाजात, आर्थिक वाढ ही दारिद्र्य कमी करण्यात अपयशी ठरली. अशाप्रकारे, भारतातील दारिद्र्याची समस्या ही आर्थिक रचनेत आहे - “उत्पन्न देणार्‍या मालमत्तेच्या मालकीचे वितरण अडचणीत आणले.”

ग्रामीण भागातही हाच कल दिसून येतो जिथे आपल्याला जमिनीचे असमान वितरण वाटले जाते, ही सर्वात महत्वाची उत्पन्न-मिळकत आहे.

तिसर्यांदा, असमानतेचे सर्वात महत्त्वाचे कारण आणि म्हणूनच, दारिद्र्य, ही दीर्घकालीन बेकारी आणि बेरोजगारीची परिस्थिती आहे. यात निश्चितपणे उत्पादन कमी करण्याची क्षमता आहे आणि म्हणूनच उत्पन्न. याचा अर्थ असा होतो की आर्थिक वाढीचा कमी दर हा बहुसंख्य लोकांच्या निम्न पातळीवरील उत्पन्नास कारणीभूत आहे. बेरोजगारी कमी करण्यासाठी अनेक उपाय करूनही अलिकडच्या काळात या समस्येने प्रचंड प्रमाण मानले आहे, ज्यामुळे गरीबीची समस्या अधिक तीव्र व वेदनादायक बनली आहे.

चौथे, कर चुकविण्यास कारणीभूत देशाची प्रतिगामी कर रचना ही वाढती असमानता आणि दारिद्र्य हे आणखी एक प्रभावी घटक आहे. कर चुकवल्यामुळे काळ्या पैशाची वाढ एका बेपर्वा वेगाने झाली आहे. हे काळा उत्पन्न उच्च उत्पन्न गटातील लोकांच्या मालकीचे आहे. महागाईच्या आगीत इंधन वाढविण्यासाठी ही प्रतिकात्मक कर रचना मोठ्या प्रमाणात हातभार लावत आहे. चलनवाढ आर्थिक असमानता वाढवते.

पाचवा, भारतातील लोकसंख्या वाढीच्या उच्च दरामुळे गरिबीची समस्याही गंभीर बनली आहे. निरक्षरतेमुळे, गरीब लोकांमध्ये लोकसंख्येची वाढ जास्त आहे. सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे ते नर मुलाला एक मालमत्ता मानतात म्हणून ते त्यांच्या कुटूंबाचा आकार वाढवतात. अर्थात, थोड्या रोजगार आणि मोठ्या कुटुंबांसह, कुटुंबातील प्रत्येक व्यक्तीचे मूलभूत मूलभूत गरजा पूर्ण करण्यासाठीही अपुरी पडते. हे "गरीबीच्या दुष्परिणाम" चे एक पैलू आहे.

शेवटी, दारिद्र्याच्या मर्यादेचा विचार करता, सरकारने स्वीकारलेले दारिद्र्यविरोधी उपाय अत्यंत अपुरे आहेत. परिणामी, अजूनही मोठ्या संख्येने लोक दारिद्र्य रेषेखाली आहेत.

सर्वसाधारणपणे गरिबीची दोन मुख्य कारणे अर्थव्यवस्थेच्या विकासाच्या अंतर्गत आणि उत्पन्नाच्या मालमत्तेच्या वितरणात असमानता आहेत. दोन्ही घटक तितकेच जबाबदार आहेत. अशा प्रकारे आपली अर्थव्यवस्था एका दुष्टचक्रात अडकली आहे. गरीब गरीब असतात आणि अर्थव्यवस्थेच्या कोणत्याही क्षेत्रात गुंतवणूक करण्यासाठी पुरेसे पैसे कमवत नाहीत.

यामुळे अर्थव्यवस्थेचा विकास दर कमी होतो. गरिबी दूर करण्यासाठी आरंभ करण्यासाठी, वाढ आणि असमानतेस यशस्वीरित्या सामोरे जावे लागेल. भारतातील लोकसंख्येचा स्फोट ही योग्य प्रकारे हाताळण्याची आणखी एक समस्या आहे कारण हे उत्पन्नाच्या दारिद्र्याचे मूळ कारण आहे.

गरीबीविरोधी उपाय:

बीएस मिन्हास यांच्या म्हणण्यानुसारः

“कोणत्याही वाजवी मानदंडांनुसार ग्रामीण भारतातील दारिद्र्य हे अत्यंत चिंताजनक आहे. गरिबांच्या हितासाठी ठोस उपायांवर धोरणात्मक विश्लेषणावर लक्ष केंद्रित करणे ही आजची एक महत्त्वाची आणि व्यावहारिक गरज आहे. ”

दारिद्र्य आणि असमानता कमी करण्यासाठी आतापर्यंत अवलंबिलेल्या उपाययोजना पुढीलप्रमाणेः

१. मुख्यत्वे सरकारने पंचवार्षिक योजनांच्या माध्यमातून गरिबी किंवा असमानता दूर करण्याचा प्रयत्न केला आहे ज्यायोगे आर्थिक वाढीला आणि रोजगाराच्या संधींमध्ये वाढ होते.

२. जमींदारी प्रथा रद्द करणे, जमीन धारणावरील मर्यादा घालणे, गरीब शेतकरी व शेतकर्‍यांमध्ये जागेचे पुनर्वितरण यासारख्या भू-सुधारणा उपायांनी मोठ्या प्रमाणात मदत केली आहे.

Small. लघु उद्योगांच्या प्रोत्साहनामुळे बर्‍याच रोजगार आणि स्वयंरोजगाराच्या संधी निर्माण करण्यास मदत झाली आहे.

-. गरीबीविरोधी उपाययोजना करण्याचा एक महत्त्वाचा पैलू म्हणजे कुटुंब नियोजन कार्यक्रम. हे सध्याच्या तसेच देशातील भविष्यकालीन लोकांसाठीही खरे आहे.

India. भारतातील मोठ्या व्यावसायिक घरांच्या वाढीवर नियंत्रण ठेवण्यासाठी, भारत सरकारने १ 69. In मध्ये मक्तेदारी आणि प्रतिबंधात्मक व्यापार पद्धती (एमआरटीपी) अधिनियम पास केला. तथापि, हा कायदा एकाधिकारशाही दिशेने कल पाहण्यास अपयशी ठरला आहे.

विशेष कार्यक्रमः

गरीब लोकांचे उत्पन्न वाढविण्यासाठी विविध विशेष कार्यक्रम हाती घेण्यात आले आहेत. पाचव्या योजनेपासून (१ 197 4--79)) बहुतेक योजना कार्यरत आहेत ज्यांचे मूलभूत उद्दीष्ट 'गरीबबी हवाओ' होते.

१. पाचव्या योजनेत समाविष्ट किमान गरजा कार्यक्रमः

(i) 14 वर्षापर्यंतच्या सर्व मुलांसाठी प्राथमिक शिक्षण,

(ii) कुटुंब नियोजन कार्यक्रमाचा विस्तार आणि सार्वजनिक आरोग्य सुविधा,

(iii) भूमिहीन कामगारांसाठी घरे इ.

२. १ 1970 s० च्या दशकात ग्रामीण भागातील गरीबांच्या उन्नतीसाठी खास कार्यक्रम पुढीलप्रमाणेः

(i) फूड फॉर वर्क प्रोग्राम (एफडब्ल्यूपी)

(ii) लहान शेतकरी आणि कृषी कामगार विकास संस्था (एसएफडीए आणि एमएफएएल)

(iii) ग्रामीण रोजगारासाठी क्रॅश योजना (सीएसआरई)

(iv) दुष्काळग्रस्त क्षेत्र कार्यक्रम (डीपीएपी)

Rural. सद्यस्थितीत कार्यरत ग्रामीण उत्पन्न वाढविण्यासाठी सर्वात महत्वाच्या योजना पुढीलप्रमाणे आहेत: (i) एकात्मिक ग्रामीण विकास कार्यक्रम (आयआरडीपी); (ii) राष्ट्रीय ग्रामीण रोजगार कार्यक्रम (एनआरईपी) आणि ग्रामीण भूमिहीन रोजगार हमी कार्यक्रम (आरएलईजीपी). १ 1970 s० च्या दशकात सुरू केलेली एफडब्ल्यूपी योजना एनआरईपी योजनेत विलीन केली गेली होती जी 1980 च्या दशकाच्या सुरूवातीस सुरू झाली.

आयआरडीपीचा हेतू गरीब लोकांसाठी बैलांची व औजारांच्या रूपात मालमत्ता तयार करून, दुग्धशाळेसाठी प्राणी, कॉटेज उद्योगांची साधने आणि हस्तकलेच्या इत्यादींच्या रूपात मदत करणे हे आहे. सहाव्या योजनेत सुरू केलेली एनआरईपी योजना (१ 1980 -०-8585) भूमिहीन लोकांना रोजगार देण्याच्या उद्देशाने ग्रामीण मालमत्ता निर्माण आणि विकासाच्या कार्यक्रमात कामगार ग्रामीण भूमिहीन कुटूंबातील एका सदस्याला वर्षामध्ये शंभर दिवसांपर्यंत रोजगार उपलब्ध करुन देण्याच्या उद्देशाने आरएलईजीपी योजनेचे उद्दीष्ट आहे.

Rural. ग्रामीण कारागिरांची कौशल्ये, उत्पादकता आणि कमाईची श्रेणी सुधारण्यासाठी आणखी एक योजना ग्रामीण युवा-स्वरोजगार-प्रशिक्षण (टीआरवायएसईएम) च्या विविध कार्यक्रमांनी कव्हर केली आहे.

The. सरकारच्या काही कृती म्हणजे ग्रामीण विद्युतीकरण आणि बँकाद्वारे ग्रामीण भागात शाखा सुरू करणे. या उपाययोजनांमुळे ग्रामीण भागात उद्योग उभारण्यास मोठ्या प्रमाणात मदत होईल. छोट्या शेतक to्यांना कमी व्याजदराने पतपुरवठा करण्यासाठी प्राधान्य देण्याच्या सूचना रिझर्व्ह बँकेने बँकांना दिल्या आहेत. हे त्यांचे अवलंबन किंवा सावकार कमी करण्यास मदत करेल.

अर्थव्यवस्थेच्या वाढीचा कमी दर आणि लोकसंख्यावाढीच्या उच्च दरामुळे आतापर्यंत खरोखर काहीच लक्षणीय साध्य झाले नाही. हे आवश्यक आहे की वाढीच्या धोरणाचे उद्दीष्ट उत्पन्नाचे योग्य पुनर्वितरण करणे आहे. जर त्यांना जमीन किंवा भांडवल यासारखी मालमत्ता दिली गेली आणि त्यांना अधिक उत्पादनक्षमतेने रोजगार देण्याचे प्रशिक्षण दिले गेले तर गरिबांच्या आर्थिक परिस्थितीत सुधारणा होऊ शकते. सध्याच्या संदर्भात, अशी कारवाई करणे अशक्य आहे.

खरं तर, रोजगारनिर्मितीच्या योजनांचा प्रसार कोणत्याही गुंतवणूकीवरील परताव्याशी कोणताही प्रासंगिकता न बाळगता दारिद्रय कायम ठेवतो, ते काढून टाकत नाही. दारिद्र्य रेषेखालील लोकांच्या आकडेवारीवरून असे दिसून आले आहे की त्यापैकी जवळपास निम्म्या लोकांना कोणत्याही प्रकारे विकासाचा लाभ मिळालेला नाही. सध्याच्या सामाजिक-आर्थिक संदर्भात दारिद्र्य अस्तित्त्वात आहे. परंतु शासनाने गरिबीविरोधी विविध उपाययोजना केल्या असूनही दारिद्रय़ाचे दुःख वाढत आहे.

एकूणच रेकॉर्ड:

१ 1947 In In मध्ये, जवाहरलाल नेहरूंनी "गरीबी आणि अज्ञान, रोग आणि संधीची असमानता" संपविण्याची मागणी केली. महात्मा गांधींनीही असा युक्तिवाद केला की जेव्हा सर्वात गरीब लोक मानवी दुःख व दारिद्र्यमुक्त असतील तरच भारत खरोखरच स्वतंत्र होईल.

तेव्हापासून, भारताने विकासाला चालना देण्यासाठी आणि दारिद्र्य निर्मूलनासाठी years० वर्षे पूर्ण केली आहेत. काय साध्य केले आहे?

निश्चितच कृषी, उद्योग आणि प्रगती ही गरिबी कमी करण्यात आली आहे.

परंतु खालील वर्णन दर्शविल्यानुसार एकूण रेकॉर्ड मिसळले आहे:

1. अन्न आणि पोषण:

१ 195 1१ ते १ 1995 1995 ween दरम्यान अन्नधान्याचे उत्पादन चौपट वाढले आणि दुष्काळ पडला. तरीही चार वर्षांखालील %— दशलक्ष मुले million 60 दशलक्ष under कुपोषित आहेत.

२. शिक्षण:

१ 61 -१-91 91 मध्ये साक्षरतेचे प्रमाण दुप्पट झाले, तरीही निम्मी लोकसंख्या अशिक्षित आहे. आणि सात आणि त्याहून अधिक वयाच्या महिलांसाठी हे प्रमाण %१% आहे. 45% पेक्षा जास्त मुले पाचवीत नाही.

Health. आरोग्य:

१ 61 61१-2 period या कालावधीत आयुर्मान अंदाजे दुप्पट years१ वरून वाढले आणि १ 1995 1995 by पर्यंत बालमृत्यू दर हजारो जन्म दर अर्ध्यापेक्षा जास्त होते. तरीही, दरवर्षी २.२ दशलक्ष बालमृत्यू होतात, त्यातील बहुतेक टाळता येण्यासारखे आहेत.

Safe. सुरक्षित पाणी:

90% पेक्षा जास्त लोकांकडे पिण्याच्या पाण्याचा प्रवेश आहे. परंतु घसरणार्‍या पाण्याचे टेबल्स, गुणवत्तेची समस्या आणि दूषिततेमुळे प्रगती धोक्यात आली.

5. उत्पन्न दारिद्र्य:

पूर्वीच्या काळात उत्पन्नातील दारिद्र्य असणार्‍या लोकांचा वाटा मोठ्या प्रमाणात चढ-उतार झाला होता पण कल कमी होत आहे. कृषी मजुरांच्या वास्तविक वेतनात दरात लक्षणीय सुधारणा झाली आहे. बहुतेक शेतमजूर हे देशातील सर्वात गरीब लोक असल्याने पगाराच्या उच्च दरामुळे गरिबी कमी होते.

बरेच लोक मानवी दारिद्र्यात होणाtions्या घटांचे (आणि त्याहूनही अधिक उत्पन्न असलेल्या गरीबीतील) आर्थिक वाढीचे श्रेय देतात. यात काही शंका नाही की वाढ बरीच आहे. 1950-94 मध्ये औद्योगिक उत्पादनाच्या निर्देशांकात 13 पट वाढ झाली आणि दरडोई निव्वळ राष्ट्रीय उत्पादन दुप्पटीपेक्षा जास्त झाले. परंतु या कालावधीतील उत्पन्नातील गरिबीचा कल एकसमान नाही.

1. 1951 ते 1970 च्या दशकाच्या मध्यभागी, चढउतार:

१ In 1१ मध्ये ग्रामीण लोकसंख्येचे प्रमाण उत्पन्नाच्या दारिद्र्य रेषेखालील जगण्याचे प्रमाण 47% होते. 1954-55 मध्ये ते 64% पर्यंत वाढले; १ 60 -०- to१ मध्ये तो then 45% वर आला, मग तो पुन्हा वाढला, १ 7 in7-78 in मध्ये 51१% झाला.

२. १ 1970 s० च्या दशकाच्या मध्यभागी, महत्त्वपूर्ण आणि स्थिर सुधारणाः

1977-78 आणि 1985-86 दरम्यान ग्रामीण उत्पन्न दारिद्र्य 51% वरून 39% पर्यंत खाली आले; १ 99 it-by ० पर्यंत ते घसरून 34% पर्यंत खाली आले होते. 1977-78 ते 1989-90 दरम्यान शहरी भागात उत्पन्न गरिबी 40% ते 33% पर्यंत घसरली.

199. 1991 नंतर - प्रगती आणि अडचणी:

आर्थिक सुधारणानंतरच्या काळात प्रथम वाढ झाली, नंतर उत्पन्नाच्या दारिद्र्यात घट. १ 1989--90 90 मध्ये ग्रामीण भागात उत्पन्न दारिद्र्य होण्याचे प्रमाण% 34% होते; 1992 मध्ये, 43%; आणि 1993- 94 मध्ये 39%. शहरी भागात या वर्षांमध्ये ते 33%, 34% आणि 30% होते.

परंतु हे राष्ट्रीय एकत्रीकरण राज्यांमधील भिन्न भिन्नतेचे मुखवटा दर्शविते. आंध्र प्रदेश, हरियाणा, केरळ आणि पंजाब - चार राज्यांनी उत्पन्नातील दारिद्र्य 50 टक्क्यांहून अधिक कमी केले. इतर राज्ये कमी यशस्वी झाली आणि आज भारतातील ग्रामीण उत्पन्नातील %०% गरीब लोक बिहार, मध्य प्रदेश आणि उत्तर प्रदेश या तीन राज्यांत राहतात.

गरिबीतील किती घट हे आर्थिक वाढीस कारणीभूत ठरू शकते? १ 50 -०-7575 मध्ये वर्षाची सरासरी 6.,% वाढ झाली. पुढील दहा वर्षांत (1976-85) जेव्हा उत्पन्न गरिबीत सर्वाधिक घसरण झाली, दरवर्षी वाढ 4% झाली आणि त्यामध्ये दर वर्षी सरासरी 6% वाढ झाली. परंतु गरिबी कमी करण्याच्या वाढीस बरोबरी करणे खूप सोपे आहे. उदाहरणार्थ १ 1980 s० च्या उत्तरार्धात, वेगवान आर्थिक वाढ असूनही, उत्पन्नातील दारिद्र्य कमी झाले. सांख्यिकीय विश्लेषणे असे सूचित करतात की उत्पन्नाच्या दारिद्र्य कमी करण्याच्या जवळपास 50% आर्थिक वाढ स्पष्ट करते.

वेगाने होणारी वाढ गरिबीच्या घटनांमध्ये घट होण्यास कारणीभूत ठरते की नाही हे सामाजिक आणि राजकीय घटकांवर अवलंबून आहे. उदाहरणार्थ, केरळने आर्थिक कृतीशीलतेच्या माध्यमातून आणि आर्थिक संधींचा वेगवान व न्याय्य विस्ताराद्वारे हळूहळू आर्थिक वाढ होऊनही उत्पन्नाच्या दारिद्र्यात मोठ्या प्रमाणात घट आणली गेली.

वितरणाऐवजी एकूण उत्पादनावर जास्त जोर दिल्यामुळे देशभरात पहिल्या काळात गरिबीत सातत्याने घट झाली नाही. ग्रामीण भागात, जेथे तीन चतुर्थांश गरीब लोक राहत आहेत, हरित क्रांतीने शेती उत्पादनांमध्ये वाढ केली, परंतु समान प्रमाणात लाभ वितरित करण्यासाठी अपुरा प्रयत्न केले गेले. जमीन आणि भाडेकरू सुधारणांची सुरूवात केली गेली, परंतु क्वचितच लागू केली गेली. त्याचप्रमाणे शहरी भागात बहुतांश गरीब लोकांना रोजगार देणा micro्या सूक्ष्म उद्योगांऐवजी अवजड उद्योग आणि सार्वजनिक उद्योगांवर लक्ष केंद्रित केले गेले.

मानवी दारिद्र्यातही असंतुलन स्पष्ट होते. (मर्यादित) शैक्षणिक अर्थसंकल्पातील एक मोठा हिस्सा उच्च शिक्षणावर खर्च केला गेला - मूलभूत शिक्षणाच्या खर्चावर. आरोग्य सेवा शहरी भागात केंद्रित करण्यात आल्या, जिथे ते मध्यम वर्गात उत्तम प्रकारे सेवा देऊ शकले. तसेच लोकांचा जास्त सहभाग नव्हता.

खेडे व स्थानिक संस्था केंद्रशासित विकसित कार्यक्रम राबविणा b्या नोकरशहांनी बदलल्या. या सर्वांनी असमानतेत भर घातली. अनुसूचित जाती आणि अनुसूचित जमातींमध्ये सर्वाधिक साक्षर असणारे लोक आहेत ज्यांचा साक्षरता आणि बाल मृत्यु दर जास्त आहे.

दुसर्‍या कालावधीत चांगली कामगिरी हा मुख्यत्वे गरीब-समर्थक धोरण आणि कार्यक्रमांचा परिणाम आहे. दारिद्र्य दूर करण्याच्या धोरणाचा एक भाग म्हणून, सरकारने रोजगार आणि मालमत्ता निर्मितीचे नवीन कार्यक्रम सुरू केले आणि बँकांना 40०% कर्ज प्राधान्य क्षेत्रात निर्देशित करावे लागेल. वास्तविक कृषी मजुरीप्रमाणे ग्रामीण बिगर-कृषी रोजगारामध्ये झपाट्याने वाढ झाली.

पण गरीब-समर्थक प्रयत्नांचा सर्वात महत्त्वाचा भाग म्हणजे सार्वजनिक खर्चामध्ये मोठी वाढ. १ 197 6 real-90 ० मध्ये दरडोई विकास खर्च वर्षाकाठी in% वाढला - जीडीपीच्या in% वार्षिक वाढीच्या दुप्पट. राज्यांमधील तुलना सार्वजनिक खर्चाच्या उत्पन्नाचे महत्त्व दर्शविते आणि दारिद्र्य पातळी सार्वजनिक खर्चाच्या पातळीशी जवळून संबंधित आहेत.

परंतु राज्य तुलना देखील दर्शवते की मानवी दारिद्र्य कमी करणे ही उत्पन्नाच्या वाढीपेक्षा जास्त मागणी आहे. कमकुवत आरोग्यापासून ते घरगुती हिंसाचारापर्यंत भेदभाव यापासून वंचित होण्याच्या अनेक बाबींचा उत्पन्नाशी फारसा संबंध नाही. हरियाणाचे दरडोई उत्पन्न हे भारतातील सर्वाधिक आणि वेगाने वाढणारे आहे. तरीही, बालमृत्यू दर, दर 1000 जन्मासाठी 68, केरळपेक्षा चार पट आहे.

हरियाणामधील महिलांना पद्धतशीरपणे वंचितपणाचा सामना करावा लागतो, हे प्रतिबिंब देशातील सर्वात कमी महिला व पुरुष —ti65 ते १,००० मध्ये आहे. जर केरळमध्ये जन्म आणि बाल मृत्यू दर सर्वांना मिळाला असेल तर दरवर्षी देशात 1.5 दशलक्ष कमी बालमृत्यू होतात आणि लोकसंख्या वाढीमध्ये नाटकीय घट होते. भारतासाठी एकत्रीकृत एचपीआयमध्येही असेच फरक दिसून येतात; केरळने आपला एचपीआय 15 टक्क्यांपर्यंत खाली आणला आहे, तर बिहार आणि राजस्थानमध्ये एचपीआय 50 पेक्षा जास्त आहे.

नवव्या पंचवार्षिक योजनेत (१ 1997) -2 -२००२) सन २०० 2005 पर्यंत उत्पन्नातील दारिद्र्य निर्मूलन करण्याची मागणी केली. नियोजन आयोगाने पुढील दहा वर्षांत (१ 1997 1997 -2 -२००)) उत्पन्नाची दारिद्र्य सुमारे% टक्क्यांपर्यंत कमी करण्याचे उद्दीष्ट केले.

त्वरित परकीय चलन संकटाला तोंड देण्याशिवाय, 24 जुलै 1991 पासून भारतात सुरू झालेल्या आर्थिक सुधारणांना दारिद्र्य आणि लोकांचे कल्याण सुधारण्याचे निर्देश देण्यात आले. गरिबीत द्रुत घट होण्याकरिता उच्च विकास दर पूर्णपणे आवश्यक मानला जात असे. उच्च वाढीसाठी संसाधनांचा कार्यक्षमतेने वापर करणे आवश्यक आहे. कार्यक्षमतेसाठी स्पर्धा आवश्यक मानली जाते. स्पर्धा तयार करण्यासाठी नोटाबंदी आवश्यक आहे.

मक्तेदारी आणि मोठा व्यवसाय नियंत्रित करण्यासाठी आणि भारताला तुलनात्मक फायदा असणा activities्या कार्यात गुंतवणूकीसाठी थेट व्यापार करण्यासाठी मुक्त व्यापार वातावरण आणि आयातीवरील स्पर्धा देखील आवश्यक आहेत. अशाप्रकारे अशी अपेक्षा होती की श्रम-निर्यातीची निर्यात आणि उत्पादन वाढेल, नवीन रोजगार निर्माण होतील आणि दारिद्र्य कमी होईल. सुधारणांचे प्राथमिक उद्दीष्ट म्हणजे गरिबांचे कल्याण वाढविणे.

@Information from Internet 

भारतीय अर्थव्यवस्थेसमोरील 8 मोठ्या समस्या

भारतीय अर्थव्यवस्थेसमोरील 8 मोठ्या समस्या

                            पुढील मुद्दे भारतीय अर्थव्यवस्थेच्या आठ मोठ्या समस्या अधोरेखित करतात. काही समस्या असे आहेतः १. राष्ट्रीय उत्पन्न आणि दरडोई उत्पन्नाची निम्न पातळी २. उत्पन्न आणि संपत्तीत मोठी असमानता agriculture. शेतीची प्रगती population. लोकसंख्येचा प्रचंड दबाव Mass. प्रचंड बेरोजगारी व इतर.

भारतीय अर्थव्यवस्था समस्या - 

१. राष्ट्रीय उत्पन्नाची निम्न पातळी आणि दरडोई उत्पन्न:

कोणत्याही देशाची आर्थिक वाढ त्याच्या राष्ट्रीय उत्पन्नाच्या पातळीवर आणि दरडोई उत्पन्नावरून पाहिली जाऊ शकते.

असे म्हणतात की राष्ट्रीय उत्पन्नाची पातळी जितकी जास्त असेल तितकी आर्थिक वाढीचा दर देखील.

१ 1999 1999-2-२०० in मध्ये फॅक्टर कॉस्टवर भारताचे निव्वळ राष्ट्रीय उत्पादन (एनएनपी) १ 1999 1999-2-२००० च्या किंमतीवर २,,60०,3२25 कोटी रुपये होते. त्या काळात लोकसंख्या 1124 दशलक्ष होती.

हे असे म्हणतात की दरडोई एनएनपी दरमहा 24,256 रुपये किंवा 2,021 रुपये झाले. सर्वसामान्यांचे जीवनमान अत्यंत कमी पातळीवर आहे. मूलभूत गरजासुद्धा बहुसंख्य लोकसंख्येच्या पलीकडे आहेत. भारताच्या दरडोई उत्पन्नाची तुलना जगातील इतर देशांशी केली तर हा निष्कर्ष निघतो की भारत हा जगातील सर्वात गरीब राष्ट्रांपैकी एक आहे.

2 . उत्पन्न आणि संपत्तीमध्ये मोठ्या प्रमाणात असमानताः

दरडोई उत्पन्न केवळ कमीच नाही तर भारतीय अर्थव्यवस्था देखील उत्पन्न आणि संपत्तीच्या वितरणात मोठ्या असमानतेचे चिन्ह आहे. वर्षानुवर्षे भारतात असमानतेचे प्रमाण वाढत आहे. या असमानतेचा तार्किक उपहास म्हणजे मोठ्या प्रमाणात दारिद्र्य. एकूण लोकसंख्येपैकी सुमारे 60० टक्के लोकसंख्येच्या भारताच्या राष्ट्रीय उत्पन्नाचा एक तृतीयांश हिस्सा आहे तर एकूण लोकसंख्येपैकी फक्त rich टक्के लोक समान प्रमाणात राष्ट्रीय उत्पन्नाचा आनंद घेतात.

या असमानतेमुळे गरिबीची समस्या वाढते. १ 197 2२-7373 मध्येही एकूण लोकसंख्येपैकी p० टक्क्यांहून अधिक लोक दारिद्र्य रेषेखालील राहत होते. काही आर्थिक प्रगतीमुळे ते 1993-94 मधील 36 टक्के वरून 2004- 05 मध्ये सुमारे 27.5 पीसीपर्यंत खाली आले आहेत, एकसमान आठवणी कालावधीवर आधारित गरीबी अंदाज. थोडक्यात, भारतीय अर्थव्यवस्था अजूनही दारिद्र्याच्या दुष्ट मंडळाखाली आहे.

3 . शेतीचे महत्व:

कमी विकसित देश प्रामुख्याने खाण, मत्स्यव्यवसाय आणि जंगले यासारख्या शेती आणि वेध घेणार्‍या उद्योगांवर अवलंबून असतात. राष्ट्रीय उत्पन्नाची क्षेत्रीय रचना आणि व्यावसायिक पध्दतीच्या दृष्टिकोनातून शेतीचे प्राधान्य समजावून सांगितले जाते.

भारतात, १ 50 -०- 51१ मध्ये आमच्या जीडीपीपैकी p 55 टक्के जास्त कृषी क्षेत्र किंवा तथाकथित प्राथमिक क्षेत्रातून आले. २०० 2007-०8 मध्ये जीडीपीसाठी या क्षेत्राचे योगदान घटून १ .4.. टक्के झाले

दुय्यम व तृतीयक क्षेत्रांचे योगदान अनुक्रमे 24.9 पीसी आणि 55.7 पीसी होते. अशा प्रकारे, 58 वर्षांच्या नियोजनानंतरही आपल्या राष्ट्रीय उत्पन्नाच्या एक पंचमांपेक्षा कमी शेतीच एकट्या शेतीत आहे. व्यावसायिक रचना कृषी क्षेत्राच्या प्राबल्य आणि औद्योगिक क्षेत्राच्या मागासपणाची एक कथा देखील सांगते.

भारतात, 2004-05 मध्ये एकूण लोकसंख्येपैकी 52 टक्के लोक शेतीत गुंतले होते. जरी शेतीत भारतामध्ये प्रामुख्याने स्थान असले तरी ते अजूनही मागासलेले आहे.

 4 . लोकसंख्येचा प्रचंड दबाव:

एलडीसीमध्ये लोकसंख्येच्या वाढीचा दर खूप जास्त आहे. आतापर्यंत लोकसंख्येच्या आकाराचा विचार केला तर चीन दुसर्‍या क्रमांकावर आहे (2006 मध्ये 1312 दशलक्ष). २०० 2006-० 07 मध्ये भारताची लोकसंख्या आता ११११ दशलक्ष आहे. १ 199 199 १ च्या दशकात विकसित देशांच्या लोकसंख्येच्या ०.7 टक्के वाढीच्या तुलनेत भारतातील लोकसंख्येची वाढ दर वार्षिक १.61१ टक्के होती.

उच्च जन्म दर (दर 1000 मध्ये 23.5) आणि कमी मृत्यू दरासह (२००-0-० in मध्ये 1000... दर) हे लोकसंख्येच्या स्फोटांचे खरे कारण आहे. २० व्या शतकात भारताची लोकसंख्या 5 टक्क्यांनी वाढली असून संपूर्ण जगातील लोकसंख्या in टक्क्यांनी वाढली आहे.

 5 . प्रचंड बेरोजगारी:

एलडीसीमध्ये केवळ नैसर्गिक संसाधनांचाच उपयोग होत नाही तर मनुष्यबळ संसाधनांच्या बाबतीतही मोठा वाया जातो. एकीकडे हळूहळू आर्थिक वाढीचा दर आणि दुसरीकडे लोकसंख्येच्या वेगवान वाढीमुळे भारतातील बेरोजगारीची समस्या निर्माण झाली आहे.

१ 1971 ;१ ते १ 1999 1999; दरम्यान, बेरोजगारांच्या संख्येत दहा पटीने वाढ झाली असली तरी नोकरी शोधणा of्यांच्या संख्येत वार्षिक २. 2.5 टक्के वाढ झाली आहे; २०० 2006-० registered मध्ये नोंदणीकृत नोकरी शोधणा of्यांची संख्या .7०..7 दशलक्ष इतकी होती. आर्थिक सुधारणांचा दिवस सुरू झाल्यापासून बेरोजगारीचा दर कायम वाढत आहे. 1993-94 मध्ये ते 1.96 पीसी वरून 2004-05 मध्ये 2.39 पीसीपर्यंत वाढले.

तथापि, १ 1999 1999-2-२००० मधील ०. 8 p पीसीच्या तुलनेत २०० 05-० 05 मधील रोजगाराची वाढ ही एक उत्साहवर्धक विकास आहे. परंतु अलिकडच्या दशकात रोजगार वाढ कामगार कामगार वाढीच्या दराशी सुसंगत नाही. आता आपण जे अनुभवतो ते म्हणजे 'बेरोजगारीची वाढ'.

१ 199 199 -2 -२०5 the दरम्यान संघटित क्षेत्रात रोजगाराच्या वाढीचा दर ०.1१ टक्के होता, तर १ 19833-१994 in मध्ये १.२० टक्के होता. काही लोक याला 'जॉब लॉस ग्रोथ' म्हणतात.

एवढेच नव्हे तर भारतीय शेतीमध्ये बेरोजगारी व छुपी बेरोजगारीचे प्रमाणही दिसून येते. शहरी भागातही आपण छुपी बेरोजगारी शोधतो. हे काहीसे दुःखद तसेच विरोधाभास देखील आहे की, योजनेच्या कालावधीत मोठ्या प्रमाणात गुंतवणूक करूनही, बेरोजगारीच्या समस्येने एक प्रचंड प्रमाणात गृहित धरले आहे. हे मानवी भांडवलाच्या मोठ्या प्रमाणात वाया जाते.

 6. भांडवलाची कमतरता आणि भांडवली निर्मितीचा कमी दर:

एलडीसीमधील लोक गरीब असल्याने त्यांची बचत करण्याची क्षमता कमी आहे. यामुळे भांडवलाच्या निर्मितीचे प्रमाण कमी होते. म्हणूनच विकासाचे अर्थशास्त्रज्ञ असे म्हणतात की गरिबीचे दुष्परिणाम तोडण्यासाठी गुंतवणूकीचे दर वाढविणे आवश्यक आहे. भारत हा राजधानी-गरीब देश असल्याने दरडोई भांडवल कमी आहे. भांडवलाची ही कमतरता भारतीय अर्थव्यवस्थेच्या सर्वांगीण मागासलेपणास कारणीभूत आहे.

१ 50 -5०-1१ मध्ये निव्वळ बचत आणि निव्वळ गुंतवणूकी p टक्क्यांपेक्षा किंचित जास्त राहिली आणि २००१-०२ मध्ये ही दोन अनुक्रमे १ p..8 टक्के आणि १ p टक्के झाली. तथापि, अलिकडच्या काळात स्थितीत बरेच सुधार झाले आहेत. 2006-07 मध्ये हे दोन आकडे 27.1 पीसी आणि एनडीपीच्या 28.4 पीसीपर्यंत वाढले. भारतीय अर्थव्यवस्थेचा हा उत्साहवर्धक विकास आहे.

भौतिक भांडवलाच्या कमी प्रमाणात, मानवी भांडवलाची निर्मिती देखील कमी आहे. 2001 च्या जनगणनेनुसार, त्यावेळी एकूण लोकसंख्येपैकी 34.62 टक्के लोक अशिक्षित होते. २००१ पर्यंत साक्षरतेचे प्रमाण जवळजवळ .8 p. p टक्के पर्यंत गेले आहे.

व्यापक निरक्षरता भारताच्या आर्थिक विकासाला बाधा म्हणून काम करते. जगात सर्वाधिक निरक्षर लोकसंख्या (4०) दशलक्ष) असण्याचे संशयास्पद फरक भारताला आहे. 2001 मध्ये भारतात पुरुषांपैकी प्रतिकूल प्रमाण 9000 महिलांमध्ये आहे.

 7 . अविकसित पायाभूत सुविधा:

एलडीसी असल्याने भारताची पायाभूत सुविधा किंवा भांडवलाची आर्थिक आणि सामाजिक ओव्हरहेड्स अपुरी आहेत. यात (अ) वाहतूक आणि संप्रेषण, (ब) ऊर्जा, (क) वित्त, गृहनिर्माण व विमा, (ड) विज्ञान आणि तंत्रज्ञान, आणि (इ) आरोग्य, शिक्षण इ.

या पायाभूत सुविधांची उपलब्धता अनुकूल वाढीची परिस्थिती निर्माण करते. अर्थव्यवस्थेचे सुपरस्ट्रक्चर मुख्यत्वे पायाभूत सुविधांच्या उपलब्धतेवर अवलंबून असते.

जाहिरात:

म्हणूनच सामाजिक आणि आर्थिक ओव्हरहेडचा प्रश्न आहे, तर भारत गरीब आहे. हे खरे आहे की तिचे रेल्वे आणि रस्ते नेटवर्क विकसित देशांशी तुलना करण्यायोग्य आहेत. पण पायाभूत सुविधांची आणि सेवांची मागणी तिच्या पुरवठ्यापेक्षा जास्त आहे. २०० 2004 मध्ये अमेरिकेच्या दरडोई ऊर्जेचा वापर (तेलाच्या समतुल्य) यूएसएच्या 21, 21 २१२ किलो होता. चीनचा दरडोई ऊर्जेचा वापरही भारतापेक्षा जास्त (1,242 किलो.) होता.

इतर देशांच्या तुलनेत भारत माहिती तंत्रज्ञानात कमकुवत आहे. २०० In मध्ये, प्रति १००० भारतीयांकडे पर्सनल कॉम्प्यूटरचा वापर १ US इतका कमी होता, तर १,००० अमेरिकन लोकांपैकी 6262२ इतका होता. २०० G-8 मध्ये जीडीपीच्या टक्केवारीनुसार भारताचा आरोग्य खर्च अमेरिकेच्या जीडीपीच्या १ p पीसीच्या तुलनेत १.39 p टक्के होता.

अशाप्रकारे, भारताच्या सामाजिक पायाभूत सुविधा केवळ गरजेच्या तुलनेत अपुरीच आहेत, तर जगातील निरनिराळ्या देशांच्या तुलनेत अत्यंत कमी आहेत.

 8 . तंत्रज्ञानाची निम्न पातळी:

निरक्षरतेमुळे प्रगत किंवा अत्याधुनिक तंत्रज्ञानाचा वापर हा त्यापेक्षा अपवाद आहे. तंत्रज्ञान संस्थेच्या मर्यादित वाढीमुळे, आम्हाला तंत्रज्ञानाच्या आदिम पद्धती वापरण्यास भाग पाडले गेले ज्याची उत्पादकता कमी आहे.

आधुनिक औद्योगिक क्षेत्रांमध्ये प्रगत तंत्रज्ञानाचा वापर असला तरी ग्रामीण विज्ञान अजूनही आधुनिक विज्ञान आणि जागतिकीकरण जगाच्या युगात जुन्या आणि खाचलेल्या पद्धती वापरतात. हे तंत्रज्ञान द्वैतवादाखेरीज काही नाही जे भारतासारख्या एलडीसीमध्ये कायम आहे. खरंच सांगायचं झालं तर भारतीय कामगारांची कमी उत्पादनक्षमता तंत्रज्ञानाच्या निम्न स्तराच्या बाबतीत स्पष्ट केली जाते.

वरील चर्चेतून आपण असा निष्कर्ष काढू शकतो की एलडीसीची सर्व वैशिष्ट्ये भारतात आढळतात. यात काही शंका नाही की नियोजन काळात त्यांनी वेगवेगळ्या दिशेने प्रगती केली. तरीही देशाच्या गरजा लक्षात घेता ते अपुरी पडते.

दरडोई उत्पन्न कमी, व्यापक दारिद्र्य, प्रचंड बेरोजगारी, लोकसंख्येची प्रचंड वाढ आणि इतर गोष्टींद्वारे भारतीय अर्थव्यवस्था दर्शविली जाते. तर, भारत हा एक विकसनशील देश आहे. भारत हा जगातील सर्वात गरीब राष्ट्रांपैकी एक आहे. काही आफ्रिकी देशांच्या तुलनेत तिची स्थिती वाईट आहे!
 @Information from Internet